Η ερώτηση είναι απλή και σίγουρα έχει απασχολήσει τους περισσότερους από όσους έχουν τρέξει σε αγώνες βουνού με μεγάλες υψομετρικές και απότομες κλίσεις. Σε ποιες ανηφόρες πρέπει να τρέχουμε και σε ποιες να περπατάμε;
Είναι προτιμότερο η θετική υψομετρική διαφορά να προκύπτει από μικρότερες σε μήκος αλλά «απότομες» ανηφόρες ή από μεγαλύτερες σε μήκος ανηφορικές διαδρομές;
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Colorado δημοσίευσαν μια μελέτη με τίτλο «Energetics of vertical kilometer foot races; is steeper cheaper?». Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Applied Physiology το Νοέμβριο του 2015. Οι αγώνες vertical killometer είναι αγώνες όπου οι δρομείς καλούνται να καλύψουν 1000 μέτρα θετικής υψομετρικής σε όσο το δυνατόν μικρότερη απόσταση.
Για τις ανάγκες του πειραματικού σχεδιασμού οι ερευνητές κατασκεύασαν έναν διάδρομο που είχε τη δυνατότητα να λειτουργεί σε γωνίες έως 45°!
Είναι προτιμότερο η θετική υψομετρική διαφορά να προκύπτει από μικρότερες σε μήκος αλλά «απότομες» ανηφόρες ή από μεγαλύτερες σε μήκος ανηφορικές διαδρομές;
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Colorado δημοσίευσαν μια μελέτη με τίτλο «Energetics of vertical kilometer foot races; is steeper cheaper?». Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Journal of Applied Physiology το Νοέμβριο του 2015. Οι αγώνες vertical killometer είναι αγώνες όπου οι δρομείς καλούνται να καλύψουν 1000 μέτρα θετικής υψομετρικής σε όσο το δυνατόν μικρότερη απόσταση.
Για τις ανάγκες του πειραματικού σχεδιασμού οι ερευνητές κατασκεύασαν έναν διάδρομο που είχε τη δυνατότητα να λειτουργεί σε γωνίες έως 45°!
Στην φωτογραφία βλέπουμε την Anita Ortiz, πρώην νικήτρια του Western States 100 και μητέρα μίας εκ των ερευνητών.
To δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 15 έμπειροι δρομείς ορεινού τρεξίματος. Οι δρομείς εκτέλεσαν προσπάθειες των πέντε λεπτών σε επτά διαφορετικές κλίσεις αρχίζοντας από 9,4° έως και 39,2° γωνία. Είναι σκόπιμο να διευκρινήσουμε ότι οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τη γωνία του δαπεδοεργόμετρου και όχι την ποσοστιαία κλίση (gradient) αυτό που πολλοί δρομείς χρησιμοποιούν στις προπονήσεις και τους αγώνες τους. Η ταχύτητα καθορίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η ανύψωση να είναι 0,35 μέτρα το δευτερόλεπτο. Η ταχύτητα αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως μια μέση ταχύτητα καθώς τα ρεκόρ των αθλητών σε αγώνες ήταν 0,56 μέτρα/δευτερόλεπτο για τους άνδρες και 0,46 για τις γυναίκες. Συνεπώς ο διάδρομος κινούνταν με υψηλότερες ταχύτητες στις χαμηλές κλίσεις και χαμηλότερες καθώς η κλίση αυξάνονταν.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι σε γωνίες πάνω από 15° το περπάτημα είναι λιγότερο ενεργοβόρο (μικρότερη κατανάλωση ενέργειας) σε σχέση με το τρέξιμο. Η ιδανική περιοχή με την μικρότερη κατανάλωση ενέργειας ήταν μεταξύ 20° και 35°.
Αυτό έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με τα ρεκόρ σε vertical αγώνες καθώς ή γωνία κλίσης του αγώνα με την καλύτερη επίδοση ήταν 27,5°, ακριβώς στη μέση της περιοχής 20-35°! Εδώ φυσικά πρέπει να λάβουμε υπ' όψη ότι τα αποτελέσματα αυτά αφορούν τη συγκεκριμένη ταχύτητα και αυτό ήταν ένας από τους περιορισμούς της έρευνας.
Αξίζει να τονιστεί ότι αν και το περπάτημα έδειξε να υπερτερεί ως προς την ενεργειακή δαπάνη οι δρομείς δήλωσαν ότι θα προτιμούσαν να χρησιμοποιούν μια τακτική με εναλλαγές από περπάτημα σε τρέξιμο. Αυτό πιθανά να είναι επίσης αποδοτικό καθώς με την αλλαγή τακτικής επιβαρύνονται διαφορετικές μυϊκές ομάδες.
Σίγουρα πάντως υπάρχει ένα ανοιχτό ερευνητικό πεδίο και εδώ, οπότε μείνετε συντονισμένοι, θα σας ενημερώνουμε!
